Griffin W. E. B. Ostatni bohaterowie 03 Szpiedzy i żołnierze

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przede wszystkim sprawdz, czy to cholerne okno w ogóle się otwiera.Z początku szyba ani chciała drgnąć, ale wkrótce z wolna pojechała do góry, on zaś w tej samej chwili się zdecydował.Najpierw trup!Wychylił się przez okno i spojrzał w kierunku lokomotywy; \adnych zabudowań, tylko linia torów.Chwycił zwłoki pod pachy, podciągnął i wystawił głowę Wahla przez okno.Cholera, cię\ki z niego chłop!Złapał trupa w pasie, poderwał i jednocześnie popchnął do przodu; jego twarz znalazła się tu\ obok wlotu śmiertelnejrany, na którym pokazał się krwisty bąbelek.Jeszcze jedno szarpnięcie, ciało przewiesiło się w pół przez framugę.Cofnął się i poderwał nogi zabitego, przez chwilę wydawało się, \e zwłoki o coś się zaczepiły, ale pózniej znienackaprzestały stawiać opór i poleciały.Sam nie wiedząc dlaczego, zamknął natychmiast okno i usiadł.Cały spływał potem.Odczekał moment, następnieotworzył walizkę.Wyjął czapkę z nazistowskim orzełkiem i czaszką z piszczelami i rzucił na siedzenie naprzeciw. Jak znam \ycie, albo będzie tak wielka, \e zatrzyma się dopiero na uszach, albo będzie tkwiła na samym czubkugłowy.W środku była koszula z krawatem, kurtka z naszywkami sturmbannf�hrera na kołnierzu i epoletach oraz trójkątemSD na lewym rękawie nad mankietem, para spodni, sięgające do pół łydki skórzane buty, a na samym dnie czarny płaszcz.Zastanawiał się, jak zdobyto ów mundur.Pewnie ukradziono.Tak czy siak, był z marnego materiału w porównaniu zmundurem Wojsk Lądowych USA, który zostawił w Whitbey House.To go zaskoczyło; z tego, co wiedział, SS byłoformacją najlepiej umundurowaną i wyekwipowaną.Wyrzucił zawartość walizki na siedzenie, po czym rozebrał się szybko do slipów.Cywilne rzeczy zapakował byle jakdo jednej z walizek Rebera i chciał natychmiast się jej pozbyć, ale potem się zawahał.Gdyby walizka nie rozpadła sięprzy uderzeniu w ziemię, byłoby lepiej, \eby po znalezieniu wyglądała jak normalna walizka podró\nego.Starannieposkładał ubranie w kant i przypiął wewnętrznymi sprzączkami.Teraz się ubrał.Na liście mo\liwych trudności pojawiła się kwestia, \e mundur mo\e nie pasować, uznano jednak,\e po prostu nic na to nie będzie mo\na poradzić.Koszula, owszem, była dobra, natomiast spodnie i kurtka mundurowazbyt du\e.Czapka, na przekór obawom, le\ała znakomicie, ale buty nało\ył z najwy\szą trudnością.Tak\e touwzględniono na liście, lecz tym razem z pewną propozycją: \eby namoczyć buty i nało\yć mokre, a mo\liwe, \e wtrakcie schnięcia trochę się rozejdą.Kartka po kartce spalił paszport Rebera, następnie bilet, popiół zbierając na gazetę, którą chciał wyrzucić, aleotworzywszy okno, dojrzał, jak szyny łagodnym łukiem prowadzą do niewyraznie majaczących w dali zabudowań.Cofnął się do wnętrza.Minutę pózniej za oknami mignęło jakieś miasteczko, a kiedy się skończyło, znowu otworzył oknoi wyrzucił gazetę.Przed sobą widział lokomotywę i siedem wagonów, to jednak znaczyło, \e ktoś z tyłu tak samo mógłgo zobaczyć, jak pozbywa się walizki.Wkrótce tory znowu się wyprostowały.Na zdrowy rozum w ogóle nie musiałwyrzucać walizki.Nawet jeśli ktoś wejdzie do przedziału, mo\e wtedy powiedzieć, \e nie ma pojęcia, czyja to walizka, bo le\ała napółce ju\ w Bazylei.A je\eli nic takiego nie nastąpi, to na najbli\szej stacji będzie mógł się rozejrzeć za jakimśbezpieczniejszym sposobem pozbycia się kłopotliwego baga\u.Uło\ył walizkę na półce i dokładnie rozejrzał się po przedziale, czy czasem czegoś nie zaniedbał.Uspokojonyotworzył rygiel, usiadł i zabrał się do czytania drugiej gazety.Opadła ekscytacja, a jej miejsce zajęło znu\enie i nieprzyjemne uczucie, \e jest wykorzystywany.Ciekawe, jakzachowałby się Dick Canidy, gdyby mu powiedział, \eby się odpierdolił, bo on nie ma najmniejszego zamiaru kłaśćgłowy pod niemiecką gilotynę. Kurwa mać! Ta cholerna pigułka Q jest w kieszonce na piersi marynarki Rebera, której o mały włos nie wywaliłem zaokno.Zdjął walizkę, otworzył, wyjął z kieszonki fiolkę i z uczuciem perwersyjnej przyjemności wło\ył ją między zęby, poczym odło\ył baga\ na miejsce.Jeden mocniejszy gryz i nic ju\ nie nastąpi.Canidy wyjaśnił mu, \e wystarczy zmia\d\yć szkło, by od razu stracić przytomność.Nie ukrywał te\, \e istniała drugateoria: przegryzasz szkło, ból jest taki, jakby ci urywali jaja, a dopiero potem padasz trupem.Wyjął fiolkę z ust i przyjrzał się jej z zainteresowaniem.W trzech czwartych była wypełniona mętnym płynem.Ciekawe, ile tego potrzeba, \eby uśmiercić człowieka. Powiedzmy, \e w momencie zgryzienia kichnąłbym, wyrzucając w powietrze połowę zawartości.Co wtedy?Fiolkę ostatecznie zdecydował się umieścić nie w kurtce mundurowej, lecz za ciasnym otokiem na czapce.Stopy go piekły; zamierzał więc namoczyć buty zgodnie z instrukcją.W kącie był zlew, a na nim niewielka,poszczerbiona szklaneczka.Nacisnął przycisk, poczekał, a\ szklaneczka się napełni, ale woda rozlana na but utworzyłapojedyncze krople, które spływały po skórze.Znowu napełnił szklaneczkę, zdjął lewy but i wlał wodę do środka, po czym z wielkim wysiłkiem wsunął do butastopę.Stanął; nad cholewą pojawiła się odrobina wody; przycisnął, but jakby westchnął, ale nie był pewien, czy niewyobraził sobie tego dzwięku.Powtórzył całą operację z prawym butem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki