Collins Suzanne Igrzyska mierci 03 Kosogłos

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie tyle, by zrobić ze mnie przedstawienie,jednak wystarczająco dużo, by nieco przykryć obwódki wokół moich oczu, które dawno niezaznały snu.Boggs eskortuje mnie do Hangaru, ale poza wymianą grzeczności nie rozmawiamy zesobą.Cieszę się, że zostanie mi oszczędzona kolejna wymiana zdań na temat mojegonieposłuszeństwa w �semce, szczególnie, że jego maska wygląda tak niewygodnie.W ostatniej chwili przypominam sobie o poinformowaniu mamy o opuszczaniu Trzynastki izaznaczam, że to nie będzie niebezpieczne.Wchodzimy na pokład poduszkowca na krótkąpodróż do Dwunastki i zostaję pokierowana do siedzenia przy stole, gdzie Plutarch, Gale iCressida ślęczą nad mapą.Plutarch z satysfakcją pokazuje mi efekty przed i po pierwszychkilku proposów.Rebelianci, którzy ledwo utrzymywali się w niektórych dystryktach, odżyli.Praktycznie zajęli Trójkę i Jedenastkę ten drugi tak istotny, jako że jest zródłemzaopatrzenia w żywność całego Panem i zaatakowali również w kilku innych dystryktach. Obiecujące.Bardzo obiecujące w rzeczy samej mówi Plutarch. Fulvia dzisiajskończy pracę nad pierwszą serią spotów Pamiętamy , więc zaatakujemy poszczególnedystrykty ich zmarłymi.Finnick jest absolutnie cudowny. Tak naprawdę, to ciężko je oglądać mówi Cressida. Znał tylu z nich osobiście. Właśnie to sprawia, że są takie efektywne mówi Plutarch. Prosto z serca.Wszyscyspisujecie się wspaniale.Coin nie mogłaby być bardziej zadowolona. Więc Gale im nie powiedział.O moim udawaniu, że nie widziałam Peety i złości zaukrywanie prawdy.Trochę za pózno jednak, bo wciąż nie potrafię odpuścić.To bez znaczenia.On też ze mną nie rozmawia.Dopiero kiedy lądujemy na Aące orientuję się, że Haymitcha nie ma wśród nas.Kiedypytam Plutarcha o jego nieobecność, jedynie potrząsa głową i mówi: Nie mógł się z tym zmierzyć. Haymitch? Niezdolny do zmierzenia się z czymś? Bardziej prawdopodobne, że poprosiło dzień wolnego mówię. Myślę, że jego dokładne słowa brzmiały: Nie mógłbym się z tym zmierzyć bez butelki odpowiada Plutarch.Przewracam oczami.Straciłam cierpliwość dla mojego mentora, jego słabości do kieliszkai tego z czym może, a z czym nie może się zmierzyć.Ale jakieś pięć minut po powrocie doDwunastki sama chciałabym mieć przy sobie butelkę.Myślałam, że pogodziłam się zezniszczeniem Dwunastki słyszałam o nim, widziałam z powietrza i włóczyłam się wśródpopiołu.Więc dlaczego to wszystko wywołuje nowe ukłucie bólu? Czy wcześniej byłam zabardzo odurzona, by w pełni zarejestrować utratę własnego świata? Czy to wyraz twarzyGale a, kiedy pieszo przedziera się przez zniszczenia, sprawia, że odczuwam okropność czynuna nowo?Cressida prowadzi zespół na początek do mojego starego domu.Pytam ją czego ode mnieoczekuje. Czegokolwiek na co masz ochotę mówi.Kiedy stoję znowu w kuchni, nie mam ochoty na robienie niczego.Tak naprawdęprzyłapuję się na wpatrywaniu się w niebo jedyny dach, który pozostał bo zbyt wielewspomnień mnie zalewa.Po chwili Cressida mówi: W porządku Katniss.Chodzmy dalej.Gale owi nie udaje się tak łatwo wywinąć w jego starym domu.Cressida filmuje go wmilczeniu przez kilka minut, ale kiedy tylko wyciąga on z popiołów jedną z pozostałości po jegodawnym życiu skręcony metalowy pogrzebacz zaczyna go wypytywać o jego rodzinę,pracę, życie w Złożysku.Zmusza go do powrotu do nocy bombardowania i odegrania go,począwszy od jego domu, poprzez Aąkę i las aż do jeziora.Wlokę się za ekipą filmową iochroniarzami, czując jakby ich obecność była pogwałceniem mojego ukochanego lasu.Toprywatne miejsce, sanktuarium, już przeżarte przez zło Kapitolu.Mimo że zostawiliśmy za sobąosmalone pnie blisko ogrodzenia, wciąż przechodzimy nad rozkładającymi się ciałami.Czynaprawdę musimy to nagrywać, by wszyscy mogli to zobaczyć?Kiedy jednak docieramy do jeziora, zdaje się, że Gale utracił zdolność mówienia.Wszyscyociekamy potem szczególnie Castor i Pollux w swoich owadzich skorupach i Cressidazarządza przerwę.Nabieram w dłonie wodę z jeziora, pragnąc zanurzyć się w nim samotnie,nago, bez świadków.Włóczę się przez jakiś czas wzdłuż linii wody.Kiedy wracam do małegobetonowego domku przy jeziorze, zatrzymuję się w progu i patrzę jak Gale opiera ocalonywykrzywiony pogrzebacz o ścianę przy palenisku.Przez chwilę wyobrażam sobie samotnegowędrowca, daleko w przyszłości, błądzącego na tym odludziu i napotykającego to małeschronienie ze stosem porąbanego drewna, paleniskiem, pogrzebaczem.Zastanawiającego sięjak się tu znalazły.Gale obraca się i napotyka moje spojrzenie; wiem, że myśli o naszymostatnim spotkaniu tutaj.Kiedy myśleliśmy nad tym czy uciec, czy zostać.Czy gdybyśmyuciekli Dystrykt Dwunasty wciąż by tu był? Myślę, że tak.Ale Kapitol wciąż rządziłby Panem.Przekazujemy sobie kanapki z serem i jemy je w cieniu drzew.Specjalnie siadam nadalekim końcu grupy, obok Polluxa, bym nie musiała rozmawiać.Tak naprawdę nikt wiele niemówi.We względnej ciszy ptaki odzyskują panowanie nad lasem.Trącam łokciem Polluxa iwskazuję małego czarnego ptaka w koronie.Przeskakuje na nową gałąz, na momentrozpościera skrzydła i ukazuje ich białe miejsca.Pollux wskazuje na moją broszkę i pytającounosi brwi.Przytakuję, potwierdzając, że to kosogłos.Unoszę palec, jakbym chciała powiedzieć poczekaj, pokażę ci i gwiżdżę ptasie wezwanie.Kosogłos unosi głowę i odgwizduje tę samąmelodię.Wtedy, ku mojemu zaskoczeniu, Pollux wygwizduje kilka swoich dzwięków.Ptaknatychmiast mu odpowiada.Na twarzy Polluxa pojawia się wyraz rozkoszy i wymienia serięmelodyjnych dzwięków z kosogłosem.Zgaduję, że to jego pierwsza rozmowa od wielu lat.Muzyka przyciąga kosogłosy jak kwiaty przyciągają pszczoły, więc w krótkim czasie udaje musię zgromadzić pół tuzina ptaków uczepionych gałęzi nad naszymi głowami.Chwyta mnie zaramię i używa gałęzi, by napisać na piasku jedno słowo.ZAZPIEWASZ?Normalnie bym odmówiła, ale to prawie niemożliwe odmówić Polluxowi w tychokolicznościach.Poza tym, śpiew kosogłosów różni się od ich gwizdów i chciałabym, by gousłyszał.Więc, zanim zdaję sobie sprawę z tego, co robię, wyśpiewuję cztery nuty Rue, którychużywała jako sygnału dla zakończenia dnia pracy w Jedenastce.Nuty, które rozlegały się w tlepodczas jej śmierci.Te ptaki o tym nie wiedzą.Podejmują prostą melodię i przekazują ją sobiew słodkiej harmonii.Tak jak to robiły podczas Igrzysk Zmierci zanim zmieszańce wypadłyspomiędzy drzew, zagoniły nas do Rogu Obfitości i powoli zmieniły Cato w krwawą miazgę& Chcesz usłyszeć jak śpiewają prawdziwą piosenkę? wypalam.Wszystko, byle tylko zatrzymać potok wspomnień [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki