Benedykt XVI 2009.08.29 Encyklika Caritas in Veritate ex libris legatur 2012r

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bóg gwarantuje prawdziwy rozwójczłowieka, ponieważ stworzywszy go na swój obraz, obdarza gotakże transcendentną godnością i podtrzymuje należące do jegoistoty pragnienie, by �bardziej być�.Człowiek nie jest zagubionymatomem w przypadkowym wszechświecie (70), ale jest stworzeniemBoga, które On zechciał obdarzyć duszą nieśmiertelną i które umi-łował od początku.Gdyby człowiek był tylko owocem przypadkulub konieczności, albo gdyby musiał ograniczyć swoje aspiracje dowąskiego horyzontu sytuacji, w których żyje, gdyby wszystko byłotylko historią i kulturą, a natura człowieka nie była przeznaczonado przekraczania samej siebie w życiu nadprzyrodzonym, możnaby mówić o wzroście lub ewolucji, ale nie o rozwoju.Kiedy państwopromuje pewne formy ateizmu praktycznego, ich naucza lub wręczje narzuca, pozbawia swoich obywateli siły moralnej i duchowej,niezbędnej do działania na rzecz integralnego rozwoju ludzkiego,i uniemożliwia im coraz większe angażowanie się, z nowym dy-namizmem, by dać bardziej wielkoduszną ludzką odpowiedz namiłość Bożą (71).Zdarza się, że kraje ekonomicznie rozwinięte lubznajdujące się na drodze rozwoju eksportują do krajów ubogich,w kontekście ich stosunków kulturalnych, handlowych i politycz-nych, tę zawężoną wizję osoby i jej przeznaczenia.Jest to szko-da, którą autentycznemu rozwojowi wyrządza �nadrozwój� (72),gdy towarzyszy mu �niedorozwój moralny� (73).30.W tej perspektywie kwestia integralnego rozwoju ludzkiego majeszcze bardziej złożony charakter: korelacja między jego licznymi ele-mentami wymaga dokładania starań, by doprowadzić do wzajemne-go oddziaływania różnych poziomów ludzkiej wiedzy w celu promocjiprawdziwego rozwoju narodów.Często się uważa, że rozwój lub odpo-wiednie decyzje społeczno-ekonomiczne powinny być tylko urzeczy-34CARITAS IN VERITATEwistniane jako wynik wspólnego działania.Jednak to wspólne działa-nie wymaga ukierunkowania, ponieważ �każda działalność społecznawiąże się z jakąś doktryną� (74).Biorąc pod uwagę złożony charak-ter problemów, jest rzeczą oczywistą, że różne dyscypliny powinnywspółpracować przez uporządkowane działania interdyscyplinarne.Miłość nie wyklucza wiedzy, co więcej, domaga się jej, propaguje jąi ożywia od wewnątrz.Wiedza nie jest nigdy tylko dziełem inteligen-cji.Można ją oczywiście sprowadzić do kalkulacji lub doświadczenia,ale jeżeli ma być wiedzą zdolną ukierunkować człowieka w świetlepierwszych zasad i jego ostatecznych celów, powinna być �przypra-wiona solą� miłości.Działanie bez wiedzy jest ślepe, a wiedza bez mi-łości jałowa.Istotnie, �ten, kto kieruje się prawdziwą miłością, usilniewytęża swój umysł, by odkryć przyczyny nędzy i znalezć sposoby jejzwalczania oraz zdecydowanego przezwyciężenia� (75).W obliczuzjawisk, z którymi mamy do czynienia, miłość w prawdzie wymagaprzede wszystkim poznania i zrozumienia, ze świadomością i posza-nowaniem specyficznej kompetencji każdego poziomu wiedzy.Miłośćnie jest pózniejszym dodatkiem, załącznikiem do zakończonej już pra-cy różnych dyscyplin, lecz prowadzi z nimi dialog od samego począt-ku.Wymogi miłości nie są sprzeczne z wymogami rozumu.Wiedzaludzka jest niewystarczająca, a konkluzje płynące z wiedzy nie będąmogły nigdy samodzielnie wskazywać drogi prowadzącej do integral-nego rozwoju człowieka.Trzeba zawsze iść dalej: wymaga tego miłośćw prawdzie (76).Jednak pójście dalej nie oznacza nigdy abstrahowaniaod konkluzji rozumu, zaprzeczania jego wynikom.Inteligencja nie jestuprzednia w stosunku do miłości: istnieje miłość ubogacona inteligen-cją oraz inteligencja pełna miłości.31.Oznacza to, że oceny moralne i badania naukowe powinny roz-wijać się razem i że miłość powinna je ożywiać jako jedną harmo-nijną, interdyscyplinarną całość, którą stanowi jedność i odrębność.Nauka społeczna Kościoła, posiadająca �ważny wymiar interdy-scyplinarny� (77), w tej perspektywie może odegrać niezwykle35Benedykt XVIskuteczną rolę.Pozwala ona wierze, teologii, metafizyce i dyscy-plinom naukowym znalezć swoje miejsce w ramach współpracyw służbie człowieka.Zwłaszcza w tym zakresie nauka społecznaKościoła wciela w życie swój wymiar mądrości.Paweł VI dostrzegałwyraznie, że pośród przyczyn niedorozwoju jest brak mądrości,refleksji i myśli zdolnej dokonać syntezy wskazującej kierunek (78),do której potrzebna jest �jasna wizja wszystkich aspektów ekono-micznych, społecznych, kulturowych i duchowych� (79).Zbytniawycinkowość wiedzy (80), zamykanie się nauk humanistycznychna metafizykę (81), trudność w dialogu nauk z teologią szkodzą nietylko rozwojowi wiedzy, ale także rozwojowi narodów, ponieważw takich przypadkach trudniej jest dostrzec całe dobro człowiekaw różnych wymiarach, jakie je charakteryzują [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki