Lindqvist John Ajvide Ludzka przystań(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jak można tam dotrzeć?- Promem.Z N�ten.Do N�ten można dojechać autobusem.Podać panu do-kładniejszy opis drogi?- Tak, poproszę.Simon zanotował numer autobusu z Norrt�lje i obiecał uprzedzić telefonicz-nie o swoim przyjezdzie.Kiedy odkładał słuchawkę, był spocony pod pachami.Zachował się śmiesznie i było mu głupio.Już sam dzwięk głosu tej kobietysprawiał, że czuł, że nie wolno mu się przed nią ośmieszyć.Przed Anną-Gretą.Marita nic nie powiedziała na jego wakacyjne plany, ale postanowiła, że nainspekcję pojedzie sam.Tak więc pewnego dnia w końcu kwietnia Simon wyru-szył zgodnie z instrukcją Anny-Grety i po dwóch i pół godzinie podróżowaniaautobusem i statkiem stanął w końcu na pomoście w Domar�.Kobieta, która wyszła mu na spotkanie, miała na głowie wełnianą czapkę,spod której wystawały dwa długie ciemnobrązowe warkocze.Jej dłoń byładrobna, ale uścisk miała mocny.- Witam - powiedziała.- Dziękuję.- Podróż minęła dobrze?- %7ładnych kłopotów.Anna-Greta wskazała ręką na morze.- Jest tu sporo wody, jak pan widzi.Idąc za Anną-Gretą z portu do domu, Simon próbował wyobrazić sobie, że towłaśnie będzie jego miejsce.%7łe pierwszy raz idzie drogą, którą w przyszłości82będzie przemierzał wiele razy, widząc to, co teraz widzi: pomosty, szopy na na-brzeżu, żwirową ścieżkę, cysternę na ropę i dzwon sztormowy.Czując zapachmorza, obserwując wyjątkowe światło tego miejsca.Starał się wyobrazić siebie za dwa lata, za pięć, za dziesięć.Kiedy będzieprzemierzał tę drogę jako starzec.Był w stanie to sobie wyobrazić?Tak.Potrafię to sobie wyobrazić.Kiedy doszli niemal do końca ścieżki, Simon trzymał kciuki, żeby dom, którynagle przed nimi wyrósł, okazał się właśnie jego domem.Biały, z niewielkąoszkloną werandą, z widokiem na trawiaste zbocze i pomost.Teraz widok niebył zbyt ciekawy, bo dzień był pochmurny, a drzewa jeszcze gołe, ale potrafiłsobie wyobrazić, jak będzie tu wyglądało latem.Przed domem stał chłopiec w wieku może trzynastu lat.Ręce trzymał w kie-szeniach skórzanej kurtki.Był szczupły i krótko ostrzyżony, patrzył na Simonataksującym wzrokiem, w którym było coś figlarnego.- Johanie - zwróciła się Anna-Greta do chłopca.- Mógłbyś przynieść kluczdo Morskiej Chaty?Chłopiec wzruszył ramionami i ruszył w stronę piętrowego domu, leżącegojakieś sto metrów dalej.Simon powiódł wzrokiem po działce, na której najwy-razniej stał też drugi dom, po przeciwnej stronie zatoki.- To stary dom.Nikt tam w tej chwili nie mieszka - zaczęła tłumaczyć muAnna-Greta.- Pani mieszka tu sama?- Razem z Johanem.Nie chce pan obejrzeć włości?Chciał.Przeszedł się trochę bez celu po działce.Spojrzał na studnię, natrawnik, na pomost.Właściwie nie miało to żadnego znaczenia.Podjął już decy-zję.Johan wrócił z kluczem i Simon mógł teraz obejrzeć dom od środka, cosprawiło, że upewnił się w swoim postanowieniu.Kiedy więc wyszli z domu,powiedział po prostu:- Biorę.Podpisano odpowiednie papiery i Simon wpłacił zadatek.Prom miał wracaćdopiero za godzinę, więc Anna-Greta poczęstowała go kawą.Opowiedziała, żeodziedziczyła dom po swoich teściach, którzy oboje odeszli już kilka lat temu.Johan odpowiadał grzecznie na pytania gościa, ale mówił jedynie tyle, ile byłoabsolutnie konieczne.Kiedy Simon zaczął się zbierać, chłopiec nagle spytał:- A ty gdzie pracujesz?- Johan.- przerwała mu Anna-Greta.- To zrozumiałe pytanie.Tym bardziej jeśli mam być waszym sąsiadem.Je-stem czarodziejem.83- Jak to: czarodziejem? - spytał Johan, przyglądając mu się sceptycznie.- Robię czarodziejskie sztuczki, a ludzie przychodzą i płacą, żeby je oglądać.- Naprawdę?- Tak.Naprawdę.To znaczy naprawdę robię różne magiczne sztuczki.- Rozumiem.To znaczy, że jest pan iluzjonistą.Ludzie spoza branży rzadko używali tego określenia.- Widzę, że znasz się na rzeczy - roześmiał się Simon.Johan nie odpowiedział.Siedział chwilę i kiwał głową.- A ja myślałem, że jest pan takim zwykłym nudziarzem - wyrwało mu sięnagle.- Johan! Co ty wygadujesz! - wykrzyknęła Anna-Greta, uderzając ręką wstół.Simon wstał.- Tak naprawdę to jestem takim zwykłym nudziarzem.Przez chwilę patrzyli sobie w oczy i nagle jakby coś się między nimi wydarzy-ło, i Simon zrozumiał, że znalazł w chłopcu przyjaciela.- Muszę już iść - powiedział.Na początku lipca Simon umówił się z kierowcą, który zawiózł jego i Maritęrazem z wszystkimi bagażami do N�ten.Marita od razu pokochała wyspę i Si-mon odetchnął z ulgą.Spokój trwał pięć dni.Szóstego dnia, czy to w wynikuabstynencji, czy chandry, Marita oświadczyła, że musi jechać do Sztokholmu.- Przecież dopiero przyjechaliśmy.Spróbuj się trochę odprężyć.Odpocznij.- Już odpoczęłam [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki