Johnson Maureen Green John Myracle Lauren W nieżnš noc

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ten gest był tak niespodziewany, żenawet nie zaoponowałam. Nie zapomnij o śwince przeczytała, rozłożywszy notatkę.Spojrzała na mniez przekrzywioną głową jak mały ptak. O kurczę jęknęłam. O jakiej śwince masz nie zapomnieć? Eee& Moje myśli galopowały. To dla mojej przyjaciółki, Tegan.Co paniprzygotować do picia?Dłonie mnie świerzbiły, żeby rozwiązać fartuch i pójść wreszcie na przerwę. Hmm. Mayzie postukała się palcem po brodzie.Ja postukałam stopą w podłogę. Wiesz powiedziała czasami zapominamy zrobić coś dla innych, tak jak dlatej Tegan, dlatego że za bardzo się koncentrujemy na własnych problemach. Tak potwierdziłam gorliwie w nadziei, że utnę dalszą dyskusję. Jak zwyklemigdałowa mocha? A tymczasem powinniśmy zapomnieć o sobie. Absolutnie się z panią zgadzam.Pojedyncza kawa?Uśmiechnęła się, jakbym ją rozbawiła. Tak, ale tym razem poproszę inną.Zmiany są zdrowe, prawda? Skoro pani tak mówi.Więc co ma być? Mocha karmelowo-orzechowa, proszę, na wynos.Chyba pójdę się przewietrzyć,zanim Tanner po nas przyjedzie.Przekazałam zamówienie Christinie, która już znowu stała za kontuarem.Spieniłamleko i podała kawę. Pamiętaj, co ci powiedziałam przykazała mi Mayzie. Na pewno nie zapomnę zapewniłam.Zachichotała wesoło, jakbyśmy były w zmowie. No to pa! zawołała. Do zobaczenia niebawem!Gdy tylko wyszła, szybko zdarłam z siebie fartuch. Wychodzę na przerwę poinformowałam Christinę.Podała mi pojemnik na mleko. Wypłucz to i możesz iść.V��d�}ł ��Wstawiłam zbiornik do zlewu i przekręciłam kurek.Czekając niecierpliwie, ażwoda się naleje, odwróciłam się i oparłam plecami o szafkę.Zaczęłam bębnićpalcami po metalowej krawędzi zlewu. Mayzie twierdzi, że muszę o sobie zapomnieć odezwałam się. Jak myślisz,co to znaczy? Nie mam pojęcia odrzekła Christina.Stała plecami do mnie i czyściła dyszędo spieniania mleka.Obserwowałam obłok pary unoszący się nad jej ramionami. A moja przyjaciółka Dorrie, znasz ją, też powiedziała coś podobnego rozmyślałam na głos. %7łe wszystko zawsze musi się kręcić wokół mnie. Cóż, nie będę się sprzeczała. Ha-ha zareagowałam nerwowo.Poczułam się niepewnie. %7łartujesz, prawda?Christina zerknęła przez ramię i uśmiechnęła się.Nagle w jej oczach odbiło sięprzerażenie i zaczęła histerycznie machać rękami. Addie& tam& z tyłu!Okręciłam się na pięcie i ujrzałam, że woda przelewa się przez krawędz zlewu.Odskoczyłam, krzycząc: Aaaa! Zakręć to! wrzasnęła Christina.Przekręciłam kurek, ale woda wciąż płynęła. Nie działa!Christina odepchnęła mnie. Przynieś ścierkę!Pognałam na zaplecze po ścierkę i wróciłam pędem.Christina nadal kręciłakurkiem, a woda wciąż lała się na podłogę. No i sama widzisz powiedziałam.Spojrzała na mnie z wściekłością.Stanęłam obok niej i przycisnęłam ścierkę do krawędzi zlewu.Po sekundziecałkiem namokła, a mnie przez głowę przemknęło wspomnienie, gdy miałam czterylata i nie mogłam zakręcić kranu nad wanną. Kurde, kurde, kurde panikowała Christina.Przestała kręcić kurkiemi próbowała zatkać kran dłonią.Woda siknęła znad jej palców, rozkładając sięniczym parasol. Nie mam pojęcia, co robić! O Boże! No tak, hm& Obrzuciłam wzrokiem kawiarnię. John!Wszyscy trzej Johnowie unieśli wzrok znad stolika w rogu.Zorientowali się, cosię dzieje, i pospieszyli w naszą stronę. Możemy wejść za kontuar? spytał John numer dwa, ponieważ Christinastanowczo zabraniała tego klientom.Zasady Starbucksa. Oczywiście! krzyknęła.Zamrugała, gdy woda ochlapała jej twarz i koszulę.Johnowie przejęli dowodzenie.Numer jeden i dwa podeszli do zlewu, podczasgdy numer trzy ruszył na zaplecze. Odsuńcie się, drogie panie poprosił John numer jeden.Zastosowałyśmy się do polecenia.Fartuch Christiny był kompletnie mokry,podobnie jak jej koszula.I twarz.I włosy.Wyciągnęłam garść serwetek z podajnika. Proszę.Wzięła je bez słowa. Hm& jesteś na mnie zła?Nie odpowiedziała.John numer jeden ukucnął przy ścianie i zaczął opukiwać rury.Czapeczka z TarHeels podskakiwała w rytm jego ruchów. Nic nie zrobiłam, przysięgam powiedziałam.Brwi Christiny uniosły się aż do linii włosów. No, dobrze, zapomniałam zakręcić wodę.Ale to nie mógł być powód tej całejawarii. To pewnie przez tę śnieżycę stwierdził John numer dwa. Może pękła jakaśrura na zewnątrz.John numer jeden stęknął. Już prawie się udało.Gdybym tylko mógł& kolejne stęknięcie & ruszyć tenzawór& Cholera!Strumień wody uderzył go między oczy, a ja przycisnęłam dłoń do ust. Chyba się jednak nie udało zauważył John numer dwa.Woda sikała całym przekrojem rury.Christina wyglądała, jakby się miałarozpłakać. O Boże, tak mi przykro powiedziałam. Proszę, miej znowu normalną minę.Proszę? No i patrzcie rzucił John numer dwa.Gulgotanie zaczęło cichnąć.Jeszcze jedna kropla wody zadrżała u wylotu ruryi spadła na podłogę.A po niej już nic. Przestała lecieć zauważyłam ze zdumieniem. Zakręciłem główny zawór oznajmił John numer trzy, wychodząc z zapleczaz ręcznikiem. Naprawdę? To super! wykrzyknęłam [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki