Updike John Czarownice z Eastwick

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Nie idz jeszcze, droga przyjaciółko powiedział. Zostań i wez kąpiel.Ja wła-śnie mam zamiar to zrobić.Bo śmierdzę. Kąpiel? zapytała Sukie. Kąpiel mogę wziąć w domu. Ale w domu nie masz dużego basenu z drewna tekowego odpowiedział VanHorne, odwracając wielką głowę figlarnie i z taką gwałtownością, że puszysty �umbkinzeskoczył mu z kolan przestraszony. Kiedy będziemy się moczyli, Fidel ugotuje nam paellę albo tamales, albo coś in-nego.Jane nie mogła się powstrzymać i powiedziała: Tamale, tamale, tamale.Siedziała na końcu sofy, obok Sukie.Aleksandra pomyślała, że jej profil ma w sobiejakąś gniewną precyzję.Pomyślała leż, że jako najdrobniejsza z nich wszystkich, najbar-dziej się upiła, starając się dotrzymać kroku im trojgu.Jane wyczuła, że ktoś o niej my-śli; jej gorące oczy wpatrzyły się w oczy Aleksandry. A co ty o tym myślisz? zapytała ją. No ja brzmiała powolna odpowiedz ja czuję się brudna i wszystko mnieboli.Trzy sety to za dużo dla takiej staruszki jak ja. Po kąpieli poczujesz, że wyglądasz świetnie zapewnił ją Van Horne. A ty,Sukie, wiesz co? Leć do domu, sprawdz co się dzieje z bachorami i wróć do nas jak naj-szybciej. Wpadnij też do mojego domu i sprawdz, co tam się dzieje, dobrze, kotku? wpa-dła mu w słowo Jane Smart. No dobrze, zobaczę powiedziała Sukie znowu się przeciągając.Wyciągnęła długie, piegowate nogi, pokazując filigranowe stopy bez tenisówektylko w skarpetkach z kutasikami przypominające stopki królika szczęśliwca. Może wrócę, a może nie wrócę.Clyde miał nadzieję, że napiszę coś o dzisiejszymświęcie, że pojadę do śródmieścia, zrobię jakiś wywiad z żebrzącymi na Oak Street, za-pytam w komisariacie, czy były wypadki niszczenia mienia, może złapię parę starszychosób w restauracji Nemo, które mi opowiedzą o dawnych czasach, kiedy smarowało sięmydłem okna, stawiało się wózki dziecięce na dachach i tak dalej. Dlaczego ty zawsze matkujesz temu smutasowi, Clyde owi Gabrielowi? wy-buchnął Van Horne. On mnie przeraża.Jest chory.87 Właśnie dlatego odpowiedziała bardzo szybko Sukie.Aleksandra pomyślała, że Sukie wreszcie zerwie z Edem Parsley em.Van Horne też uczepił się tej myśli. Może powinienem go kiedyś zaprosić powiedział.Sukie wstała i wyniosłym ruchem odgarnęła sobie włosy z twarzy. Jeżeli chcesz to zrobić ze względu na mnie, to nie trzeba. powiedziała. Mamgo przez cały dzień w pracy.Ze sposobu, w jaki złapała rakietę i zarzuciła sobie na szyję brunatny sweter, niemożna było wywnioskować, czy wróci.Usłyszeli, że jej samochód jasnoszary co-rvair kabriolet limuzyna z napędem na przednie koła i tabliczką z napisem ROUGEprzyczepioną z tyłu jeszcze przez jej eks-męża rusza, zmienia kierunek i odjeżdżaz chrzęstem wzdłuż podjazdu.Tego wieczora przypływ był niski, niski pod księżycemw pełni, tak niski, że stare kotwice i nadgniłe wręgi płaskodennej łodzi, znajdujące siętam, gdzie słona woda zalewała je jedynie na kilka godzin w ciągu miesiąca, sterczaływ górę w świetle gwiazd.Fakt, że Sukie odjechała, spowodował, że pozostała trójka poczuła się swobod-niej; każdemu z nich było teraz lepiej we własnej, niedoskonałej skórze.Wciąż ubra-ni w przepocone stroje tenisowe, z palcami pobrudzonymi sokiem żyjątek morskich,z gardłami i żołądkami podrażnionymi przez ostre sosy, którymi polane były tamalesi emchiladas, trzymając w rękach świeżo nalane drinki, weszli do pokoju muzycznego,gdzie Van Horne i Jane zademonstrowali Aleksandrze jak daleko zaszli z sonatą e-mollBrahmsa.Jak te jego palce grzmiały na bezbronnych klawiszach! Grał tak jak gdyby jegodłonie należały do istoty nadludzkiej, jak gdyby były mocniejsze niż dłonie człowiekai szerokie jak grabie.Te dłonie nigdy się nie gubiły, wplatały tryle i arpeggia w ogólnyrytm, połykając je szybko.Jedyną wadą było to, że najspokojniejszym fragmentom bra-kowało trochę ekspresyjności, jak gdyby na skali uczuć Van Horne a brakowało takie-go stopnia, dzięki któremu możliwe było dotknięcie wystarczająco delikatne.Kochanakrępa Jane ze zmarszczonymi brwiami usiłowała dotrzymać mu kroku, jej twarz sta-wała się coraz bledsza, w miarę jak wysiłek wysysał z niej siły; widać było wyraznie, żeboli ją ręka prowadząca smyczek, podczas gdy druga ręka przesuwa się szybko w gó-rę i w dół, naciskając struny, jak gdyby te były zbyt gorące, aby się na nich zatrzymać.Macierzyńskim obowiązkiem Aleksandry było bić brawo po zakończeniu pełnego na-pięć i burzliwego występu. Oczywiście to nie jest moja wiolonczela wyjaśniła Jane, odlepiając sobie odskroni czarny kosmyk włosów. To taki stary Stradivarius, który mi się tu zaplątał zażartował Van Horne, a po-tem, widząc, że Aleksandra (która, schnąc z tęsknoty za miłością, zaczynała uważać, żewszystko jest w jego mocy i wszystko może znajdować się w jego rękach) jest gotowa88mu uwierzyć, dodał: Nie, nie, tak naprawdę to to jest Ceruti.On też mieszkał w Cre-monie, ale w pózniejszych czasach.Był dobrym lutnikiem.Potwierdzi to każdy, kto majego instrument.A potem nagle krzyknął tak głośno jak poprzednio grzmiał na fortepianie, tak gło-śno, że cienkie, czarne szyby w oknach, tkwiące w okowach spękanego kitu, zadrżaływspółbrzmiąc z jego głosem. Fidel! rozległo się w pustce ogromnego domostwa. Margaritas!; Tres!Przynieś je do kąpielowego!; Traigalas al bano!; Rapidamente!Tak więc nadchodziła ta chwila, chwila, w której miały zrzucić z siebie ubrania.Chcąc dodać odwagi Jane, Aleksandra natychmiast wstała i poszła za Van Hornem; aleJane po prywatnych sesjach muzycznych odbytych w tym domu prawdopodob-nie nie potrzebowała żadnej zachęty.Wieloznaczność pozycji Aleksandry w stosunkachz Sukie i Jane polegała na tym, że była ona liderką i najgłębiej wtajemniczoną czarow-nicą, a równocześnie osobą najpowolniejszą, trochę nieśmiałą i trochę, tak, trochę nie-winną.Pozostałe dwie były młodsze i w związku z tym trochę bardziej nowoczesnei mniej wdzięczne naturze, naturze z jej ogromną cierpliwością, nieskończoną troskli-wością i władczym okrucieństwem, naturze od najdawniejszych czasów działającej po-woli, naturze, której porządek jest antropocentryczny.Procesja złożona z trzech osób przeszła przez długi pokój pełen zakurzonych dziełsztuki, a polem przez małe pomieszczenie zagracone leżącymi w stertach ogrodowy-mi meblami i zamkniętymi tekturowymi pudłami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki