Selma Lagerlöf tetniace serce

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Klara potwieróiła, że nie wieóiała o tym i przyśpieszyła kroku.Sąóiła, że rozmowata bęóie miała przykry dla niej przebieg. Pewnego dnia ciągnął dalej Linnart Bjomson stałem w podwórzu i zaprzę-gałem konia do wozu, mając jechać do sklepu po sprawunki.Nagle zobaczyłem idącegodrogą cesarza.Zpieszył się baróo, to nie ulegało wątpliwości, ale gdy mnie zobaczył przy-stanął i spytał, czym nie wióiał przejeżdżającej tędy cesarzowej.Nie mogłem zaprzeczyć,a gdym potwieróił łzy polały się z jego oczu.Powieóiał, że był w droóe do Bro, alenagle ogarnął go taki strach, że musiał zawrócić.Zaszedłszy do domu zastał pustkę.Ka-tarzyna znikła także.Pewnie chciały obie odjechać statkiem, a tu droga daleka i nie wie,czy zdąży do Borgu, zanim odb3ą od lądu.Klara Gulla przystanęła. I pewnie zabraliście go ze sobą? spytała. Tak jest! odparł Linnart. Jan oddał mi dawniejszym czasem pewnąwielką przysługę i chciałem mu się odpłacić.Ale może zle uczyniłem, dopomagając muw droóe. O nie! odrzekła spokojnie Klara Gulla. Wina cała jest moja.Nie powinnamgo była opuszczać. Przez cały czas, gdy sieóiał na wozie bez przestanku płakał jak óiecko ciągnąłdalej Linnart a ja nie wieóiałem, jakimi go pocieszyć słowami, przeto milczałem, a onpłakał dalej.W końcu powieóiałem: Dojeóiemy jeszcze na czas, Janie! Nie płaczcieżtak! W jesieni choóą po jeziorze małe statki towarowe, a im nie śpieszno nigdy!.Alezaledwie wypowieóiałem te słowa, położył mi rękę na ramieniu i spytał, czy sąóę, że ci,co porwali cesarzową, będą się z nią obchoóili okrutnie? Ci, co mnie porwali? powtórzyła Klara Gulla w najwyższym stopniu zóiwiona. I ja też zóiwiłem się mocno i spytałem, kogo ma na myśli.Powieóiał, że podczaspobytu cesarzowej w domu czyhali na nią w zasaóce nieprzyjaciele jej.Byli to wrogowie,których się tak baróo Klara Gulla bała, że nie ośmieliła się nawet przywóiać korony, aninawet mówić o Portugalii.Ci to właśnie wrogowie rzucili się na nią, porwali i uwiezli zesobą. Ach, tak sobie to wytłumaczył? powieóiała Klara Gulla. Tak sobie to wytłumaczył! potwieróił Linnart z wielkim naciskiem. Ze-chciejcież mnie dobrze zrozumieć, Klaro Gullo, ojciec nie dlatego płakał, że został opusz-czony i samotny, ale dlatego, że sąóił, iż jego córce zagraża niebezpieczeństwo!Linnartowi z trudnością przyszło wypowieóieć te ostatnie wyrazy.Nie chciały muwyjść z gardła.Myślał pewnie o starym Bj�rnie Hindriksonie i o sobie.Wspomnieniewłasnych óiejów pokazało mu dowodnie, jak cenić trzeba prawóiwą miłość, która niecofa się przed niczym i nie ćmi się nigdy.Klara Gulla nie rozumiała tego wszystkiego.Od powrotu do domu myślała o oj-cu jenox w ze wstrętem i strachem.I teraz też mruknęła coś w roóaju, że ojciec jej byłwariatem.Linnart dosłyszał to i uczuł się dotknięty. Nie jestem całkiem pewny, czy Jan był szaleńcem! powieóiał poważnie.Odpowieóiałem mu, że nie dostrzegłem w pobliżu Klary Gulli żadnych wrogów.Alepowieóiał zaraz: Czyż nie wióieliście, Linnarcie tych wrogów w istocie, gdy przecho-óiła koło was? Tak, tak, drogi Linnarcie, było ich sporo, wrogami tymi była pycha,oschłość serca, występki i żąóe, to jest ci wszyscy nieprzyjaciele, z którymi cesarzowatoczy bój straszliwy w państwie swoim!.Klara Gulla zatrzymała się i spojrzała w oczy Linnartowi. Aa& tak? rzekła krótko. Odpowieóiałem mu wówczas, że nieprzyjaciół tych i ja także wióiałem! za-kończył Linnart szorstko.Klara Gulla roześmiała się w głos, a Linnart podjął na nowo.x w en tylko.selma la erl f Tętniące serce 89 Pożałowałem zaraz, żem mu to powieóiał, bo teraz Jan zapłakał rozpacznie. Ach mówił łkając drogi mój Linnarcie, prośże Boga, by mi pomógł wyratować biednąmoją córkę ze szponów tych strasznych wrogów.Wszystko mi jedno, co się ze mną stanie,bylebym ją tylko ocalić zdołał.Klara Gulla nie odrzekła nic, przyśpieszyła tylko kroku.W sercu jej zbuóiło się coś,co miotało się gwałtownie, ale zdławiła ten odruch wolą.Gdyby to coś, co było skrytei odrętwiałe, zaczęło żyć, nie mogłaby chyba zostać sama przy życiu. Były to niejako słowa pożegnania! powieóiał Linnart. I niedługo też potemudowodnił, że to co mówił, myślał naprawdę i tego pożądał.Nie sądzcie, Klaro Gullo, żeskoczył do wody, by uciec przed bólem swoim.Uczynił to jedynie i wyłącznie, by swąKlarę Gullę wyrwać z rąk nieprzyjaciół i chciał dosięgnąć wpław statku.Klara szła coraz to pręóej i pręóej.Cała miłość ojca od początku do końca objawiłasię jej i stała teraz jasna.Chciała przed nią uciec.Nie mogła znieść onego uświadomienia. Tu we wsi każdy wie wszystko niemal o drugim! ciągnął dalej Linnart, do-trzymując jej kroku bez wysiłku [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki