Liparulo Robert Przybywa jedziec (popr61) (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zaraz dołączyło jeszcze czterech innych.Wydawali się niepewni, w którąstronę biec.Dwóch zauważyło kobietę ze strzelbą i błyskawicznie kucnęło, wyciągającjednocześnie broń.- Hej! - ktoś wrzasnął.Brady podejrzewał, że to Strzelczyni, wkurzona, że bandakretynów zmarnowała jej strzał.Obrócił się, ale nie zobaczył nic poza pośladkami Alicii i podeszwami jej butów.Popędził za nią.Za nim rozbrzmiał chór głosów stanowiący reprezentację rozmaitych nacji:- Erhalten Sie sie!- Tiro! Tiro!- D�places-le des secousses!Ktoś strzelił.Dotarłszy za róg, poderwali się na nogi.Głosy odbijały się od ścian wokół nich.Tunelwpadał do potężnego korytarza, a może hallu, wysokiego przynajmniej na trzy piętra i takdługiego, że z żadnej strony nie było widać końca.Wzdłuż obu ścian ciągnęły się rzędyżłobionych kolumn.Kamienne łuki łączyły jedną kolumnę z następną w rzędzie, na całejdługości hallu.Tak daleko, jak Brady sięgał wzrokiem, z sufitu na łańcuchach zwieszały sięmisy z bursztynowego szkła podobne do gigantycznych soczewek kontaktowych.W każdej znich buzował ogień, wypełniający całe pomieszczenie jaskrawą, migotliwą poświatą.Na środku, między każdą parą kolumn, widniały wysokie podwójne drzwi.Aliciapodbiegła do jednych i szarpnęła.Nie ustąpiły.Brady spróbował otworzyć inne, ale również bez rezultatu.Popędzili korytarzem, sprawdzając na zmianę każde drzwi.Z tyłu i z przodu dochodziły ich głosy.- Szukaj innego tun.- zaczął Brady, kiedy nagle drzwi, za które pociągnął, posłusznieporuszyły się w jego stronę z piskiem konającego ptaka.- Alicia! - zawołał, odwracając się, by odszukać ją wzrokiem.Była tuż obok.Razemotwarli drzwi na oścież.- Wejdzcie! - zachęcił ich znajomy głos.Na przeciwnym końcu długiej, wyłożonej dywanem nawy, za kamiennym ołtarzemstał Luco Scaramuzzi, przywołując ich skinieniem.- Panie i panowie - zaanonsował.- Mamy gości!84.Obie grupy pościgowe wpadły do wnętrza korytarza.Nadbiegły z obu stron, a każdaliczyła przynajmniej tuzin ludzi uzbrojonych w noże, pistolety lub strzelby.Spotkały się wmiejscu, gdzie stali Brady i Alicia.Nie mając wyboru, przyjęli zaproszenie Scaramuzziego.Szybkim krokiem weszli do pomieszczenia.Była to katedra pieczołowicie wyżłobiona wskale pod Jerozolimą.Nawet ławy po obu stronach przejścia były wyryte z kamienia.Wstronę Brady ego i Alicii zwróciło się dwieście twarzy.Zatrzymali się w połowie drogi doołtarza.Uzbrojeni ludzie tłoczyli się w progu za ich plecami.Ich głosy zamierały, jakzazwyczaj dzieje się to w kościele.Brady rozejrzał się wokół i zauważył uzbrojonych strażników na balkonach wczterech rogach katedry.Bez wahania podniósł pistolet i wymierzył w Scaramuzziego.Rozległy się odgłosy gwałtownie wciąganego powietrza i odbezpieczania broni.Kilkumężczyzn siedzących w ławkach nieopodal zerwało się na nogi, gotowi do skoku.- Czekajcie! - zawołał Scaramuzzi.Uniósł ramiona jak telewizyjny kaznodziejauzdrawiający publiczność przed odbiornikami.Miał na sobie białą szatę, której rękawyzwisały jak skrzydła anielskie.Cała farsa tego niby-nabożeństwa, razem ze świątynią icelebransem, wydawała się Brady emu odpychająca.Przypomniało mu to obraz HieronimaBoscha przedstawiający czarną mszę i poczuł odrazę.- Kto zsyła tych prześladowców? - ciągnął dalej Scaramuzzi.- Czy to mój ojciec? Czyto Szatan?Po zebranych przebiegła fala odgłosów aplauzu.- Czy to jest wyzwanie? Sprawdzian? Ojcze, czy nadeszła chwila mej próby i megotriumfu?Potoczył wzrokiem po sali i wygiął usta w uśmiechu.Brady zaryzykował i też się rozejrzał.Zebrani byli oniemiali, pochłonięci spektaklemprzed ich oczami.Scaramuzzi rozgrywał to perfekcyjnie.Takiego właśnie przedstawieniachcieli.Niezależnie od rezultatu Scaramuzzi obróci je na swoją korzyść, a tamci będą gokochać.Bestia, którą opisał Ambrosi, mówiąc o podłości Hitlera i władzy nad narodami,nabierała kształtu na ich oczach.Brady nie mógł odpędzić absurdalnej myśli: Czy Scaramuzzi od początku tak tozaplanował? Czy jego i Alicię zagnano tutaj celowo, właśnie w tym momencie, zgodnie zjego zamysłem?Nie opuszczając ramion, Scaramuzzi okrążył ołtarz.- Umiłowani! Ci, którzy nas nachodzą, wiedzą, kim jestem.Rozpoznają mnie!Brady krzyknął:- Każ swoim ludziom rzucić broń!Scaramuzzi skinął głową.- Oczywiście.- Poruszył rękami w dół, a potem w górę, jakby wachlował zebranych.Po chwili wahania wszędzie wokół nich ludzie rzucili broń, która ze stukotem wylądowała napodłodze.Strażnicy na balkonach oparli strzelby o balustradę.- Widzisz? - zwrócił się ze spokojem do Brady ego.- Czy widzisz, jak przyjmujęswoje przeznaczenie?Brady widział tylko, że głowa Scaramuzziego znalazła się na celowniku pistoletu.Poczuł spust pod palcem.Naciśnij, nakazał sobie w myśli.Skończ to.To byłby koniec wszystkiego: Scaramuzziego.Alicii.jego samego.Zdawał sobiesprawę, że zanim ucichnie odgłos wystrzału, tłuszcza rzuci się na nich.Rozerwą ich nastrzępy.Nie chciał, żeby to spotkało Alicię.Nie chciał tego również dla siebie.Bardzo pragnąłznów zobaczyć Zacha.Chciał też się przekonać, jak to jest, trzymać Alicię w ramionach.Zdjął palec ze spustu.- Wychodzimy - oznajmił i cofnął się o krok.Scaramuzzi nie odezwał się ani słowem.On chce, żebyśmy sobie poszli.Zapewnił już swoim fanom spektakl, jakiego szukali.Powie teraz, że w miłosierdziuswoim darował życie wrogom.Albo że jego ojciec, Szatan, powiedział mu, że pomyślnieprzeszedł próbę, bo stawił czoła wrogom i przeżył.Powie im coś, co umocni ich wiarę izapewni mu jeszcze większą władzę.Brady zrobił jeszcze jeden krok do tyłu.Alicia przesuwała się razem z nim - była tużobok, trzymała dłoń na jego ramieniu.Nagle zazgrzytał zamek i drzwi na prawo od Brady ego otwarły się, skrzypiąc.Wszyscy, łącznie ze Scaramuzzim, odwrócili głowy w tamtym kierunku.Brady nie drgnął,ale spojrzał tylko w tamtą stronę i dostrzegł stojących w przejściu trzech mężczyzn.Wysunięty do przodu był niski, krępy, miał krzaczaste brwi i bardzo gęste siwe włosy.Bradyrozpoznał go ze zdjęcia w albumie Ambrosiego - to Niklas H�ber.Ten Azjata obok niego to.hm, nie mógł sobie przypomnieć nazwiska, ale jego fotografia widniała tuż obok H�bera.Zanimi stał wysoki, czarny mężczyzna.Nie było go w albumie Ambrosiego, ale sam kardynałprzyznał, że jego informacje na temat Rady Strażników są niekompletne.Nowo przybyliszybko ocenili sytuację.Kiedy spojrzeli na Scaramuzziego, ich czoła przecięły głębokiebruzdy.- To jest mój test! - głos Scaramuzziego odbijał się echem od ścian katedry.Spojrzałponad pistoletem prosto w oczy Brady ego.- I ujrzałem jedną z jej głów jakby śmiertelniezranioną, a rana jej śmiertelna została uleczona.A cała ziemia w podziwie powiodławzrokiem za Bestią!Brady poczuł ucisk w żołądku.To był cytat z Apokalipsy.Ten fragment według wieluteologów opisuje śmiertelną ranę w głowę, którą ma odnieść Antychryst, i z której macudownie wyzdrowieć, pieczętując w ten sposób swoje objęcie władzy.Czy on chce, żebym.?Nie spuszczając wzroku z Brady ego, Scaramuzzi wołał:- Słuchajcie mnie wszyscy! Tych intruzów zesłał mój ojciec, by dowiedli mojej mocy itego, kim jestem! Niech strzelą do mnie.Całe zgromadzenie wybuchło okrzykami: Nigdy , Nie pozwolimy na to!.- Niech do mnie strzelą, gdyż tak mówi Pismo [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki