Gauze Jan Brazylia 01 Na przełaj przez dżunglę(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tymczasem mrok zacząłszybko zapadać i nim się obejrzeliśmy ciemno było jak w grobie.Zciany dżungli stały się cza-rne i sprawiały ponure wrażenie.Do brzegu przybiliśmy po omacku.Było tu coś w rodzajuprzystani zbudowanej z bali.Rzucono liny.Jakiś donośny głos, w mieszanym hiszpańsko-portugalskim języku rozkazał opuścić krypę.Zaprowadzono nas wszystkich do obszernegobaraku, gdzie już zastaliśmy grupę ludzi spoczywających na drewnianych pryczach.Otrzy-maliśmy gorącą kawę i suchary.Noc zapadła dziwna, tajemnicza, przesycona zapachem ziół czy kwiatów, pełna szme-rów, szeptów, śpiewu cykad, brzęczenia komarów, dalekich, a nieznanych odgłosów dżungli.Gdy wyszedłem przed barak, na niebie lśniły nie znane mi konstelacje, a naokoło piętrzyła sięgrozna olbrzymia, niezbadana, ciągnąca się tysiącami kilometrów puszcza amazońska.W baraku rozmawiano i gwar zmieszanych głosów dolatywał do mnie jak brzęczenieowadów.Posunąłem się kilka kroków w stronę rzeki i po chwili znalazłem się wśród nadbrze-żnych chaszczy.Krążyły tu olbrzymie świetliki, świecąc bladym, niebieskawym, lecz bardzojasnym światłem.Pomimo bliskości ludzi i baraku, którego ogromna sylwetka rysowała się natle rozgwieżdżonego nieba, czułem jakiś dziwny niepokój, podświadomy lęk przed czymśnieznanym.Nagle w pobliskich krzakach rozległ się szelest, potem rzężenie i tak wyraznejęki, że skóra mi ścierpła, a włosy zjeżyły się ze strachu.Krzyknąwszy zacząłem uciekać i wparu susach znalazłem się przed barakiem.Tu natknąłem się na jednego z miejscowych robo-tników, który widząc mój przestrach zapytał o powód. Tam nad rzeką ktoś jęczy, może jakiś wypadek wyjaśniłem ciągle jeszcze prze-rażony dziwnymi głosami.Robotnik roześmiał się. E, to nic ważnego, zapewne wielka żaba, to ona wydaje takie niesamowite głosy, alerównież może być niebezpieczny wąż sucuri roncador lub inna, nieprzyjemna niespodziankadżungli.Podczas nocy chodzić nie trzeba, lepiej być ostrożnym.Odszedłem uspokojony nieco, lecz zaufania do puszczy nie nabrałem a noc spędziłemniespokojnie.Od tygodni żyjemy już w tej dżungli, ciągnącej się na obszarach tak olbrzymich jak całaEuropa.Jeśli dotychczas czytałem różne opisy puszcz dziewiczych, podane przez najbardziejbujne wyobraznie pisarskie, to obecna rzeczywistość przekracza i dystansuje najśmielszenawet fantazje.Opisać ten straszliwy chaos kształtów i barw, tę groteskowość linii i form, nato nie ma słów i określeń, to trzeba widzieć, trzeba przeżyć.Tak musiał wyglądać świat w okresach dyluwialnych.Brak tylko ówczesnych potwo-rów, lecz gdy oko błądzi po tych straszliwych lasach zalanych wodami, po niezgłębionychtrzęsawiskach, to mimo woli nasuwa się przypuszczenie, że oto za chwilę spośród olbrzymichdrzewiastych paproci i lancetowatych traw wynurzy się potworny dinozaur lub z błot wypeł-znie straszliwy ichtiozaur.Ażeby żyć w tym środowisku i czuć się w nim jako tako, trzeba od urodzenia patrzeć nate dziwy przyrody.Wszystko jest tu nadmierne, wyolbrzymione, fantastyczne i okrutne.Zpodziwem i prawie zabobonnym strachem oglądam codziennie coraz to inne cuda przyrody ico dzień czuję się słabszy i bezradniejszy.Podziwiam potężnej grubości drzewa okręcone takim wężowiskiem lian i pnączy, żeprawie nie ma do nich dostępu.Drzewa olbrzymy rosną z rzadka, natomiast krzewy, cha-szcze, drzewiaste paprocie, trzciny, kolczaste krzaki, pnącza, trawy, mchy i kwiaty tworząpodszycie tak gęste, że bez noża foice czy siekiery przejście jest niemożliwe.Nigdy niewidziałem czegoś podobnego.Utorowanie najmniejszej ścieżki w tym morzu zieloności, jesttym samym, co ruch wiosła na stawie.Puszcza jak woda zamyka się natychmiast i śladu niema, że ktoś tędy przechodził.Toteż nie ma tu dróg, ścieżek, czy śladów ludzkich.Jest jednoolbrzymie morze zieleni, w którym nasze wysiłki tyle znaczą, ile praca mrówki.Leśni mieszkańcy sertonu twierdzą, że puszcze mają swego ducha.W tych tajemni-czych ostępach, znanych tylko Indianom i zwierzętom, żyje jakoby i panuje tajemnicza istota,w istnienie której skłonny byłem wreszcie uwierzyć.Może to przerost fantazji, może strachprzed nieznanym, a może po prostu chorobliwe przewrażliwienie nerwowe, wynikłe na skutekwyczerpania w niezdrowym klimacie.Przekonałem się jednak, że wszyscy którzy dłuższyczas przebywali w głębokich puszczach Amazonii czy Mato Grosso, odczuwali tajemniczywpływ jakiejś potężnej siły, zrodzonej w głębi nieprzebytych ostępów leśnych.Indianie nazywają tę niewidzialną istotę różnie, zależnie od miejscowości: Tupan,Supai, a nad Maranionem i Ukajali Chulla-Chaquicuna.Ma to być jakiś potwór, posiada-jący jedną stopę człowieka, a drugą jaguara, kto ujrzy jego tajemniczy ślad umiera.Szczególnie nocą puszcza jest wyjątkowo grozna.Z jej tajemniczego wnętrza wiejegroza i budzi obawę przed czymś nieznanym, złowrogim i okrutnym.NiewolnicyKiedyś, będąc jeszcze w domu, czytałem książki, w których opisywano życie niewolni-ków.Czytając tragiczne przygody, rozczulałem się nad ich losem, wzruszałem przeżyciamiludzi, którzy dostali się do niewoli, w głębi duszy jednak wierząc, że to są tylko opowieści dlamłodzieży, a w istocie niewolnictwo nie istnieje.W Brazylii na przykład, zniesione zostało oddawna.Tymczasem nagle z przerażeniem dowiaduję się, że niewolnictwo istnieje w całej pe-łni i to w najohydniejszej postaci.Przecież sytuacja, w której się znajduję, jest niczym innym,jak zamaskowaną niewolą.Ja i wszyscy moi współtowarzysze, z chwilą przyjęcia pracy na fazendzie, staliśmy sięwłasnością jej właścicieli, którzy mogą zrobić z nami, co im się tylko podoba.Gdy wieczorem po ciężkiej i wyczerpującej pracy, robotnicy zejdą się w baraku, byspędzić noc, która nie jest wypoczynkiem, lecz walką z insektami gnieżdżącymi się na ciele ipod skórą, gdy ten i ów rozżalony zacznie opowiadać swe przeżycia, dowiaduję się rzeczy,które można by uważać za fantazję, gdyby nie były prawdziwe.Okazuje się, że w głębi interioru, istnieją fazendy, w których stosuje się metody z czasurozkwitu niewolnictwa.Taka fazenda ukryta w głębi puszcz gdzieś nad Amazonką, Madeirą, czy Rio Negro lubteż w niedostępnych kniejach S�o Paulo, Goias, Mato Grosso czy innej prowincji, przez niko-go nie kontrolowana, zwykle stanowiąca własność jakiegoś potentata, jest maleńkim państe-wkiem feudalnym rządzonym przez administratorów i capatazos, którzy mają własną straż,tzw [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki